— Χ??ντη, ε?δα ?να παρ?ξενο ?νειρο, που με ?κανε να τρομ?ξω. Ε?δα, ?τι ?μουν στην ?κρη του γκρεμο?, με ε?χε? αγκαλι? και με φιλο?σε?. Κ?ποια στιγμ?, γλ?στρησα, ?πεσα μ?σα στον γκρεμ?, κατρακυλο?σα με τα λιθ?ρια. Π?γε? να με συγκρατ?σει? αλλ? δε μπ?ρεσε?. Εγ?, σου φ?ναζα ?Χ??ντη…,? δεν με ?κουγε?… Ξ?φνου, σε ε?δα δ?πλα μου να μου σκουπ?ζει? τα α?ματα, με ?να μαντ?λι που ?γραφε επ?νω, ?ντολφ ??χμαν. Με φ?λησε? και μου ειπε?. ?Γιατ? Κωνσταντ?; Σου τ? ’πα Κωνσταντ?, αυτο? ?χουν ?σχημα, με? το νου του??. Εγ?, Χ??ντη, σε παρακαλο?σα και σου ?λεγα ?αν κ?ποτε, σε βγ?λει ο δρ?μο? για τη Χρ?σα, και συναντ?σει? τον Κ?στα πε? του ?τι ?φταιξα?. Τι θα ε?χα κ?νει ?ραγε; ?πειτα, ρωτο?σε? του? χωριανο?? μ?πω? με ξ?ρουν, κ?τι χαροκαμ?νε? γυνα?κε?, σου ε?παν ?σχημα λ?για για μ?να, στον τ?πο μου. Χ??ντη, λ?νε ?τι το α?μα ε?ναι προδοσ?α. — Αυτ?, ε?ναι Κωνσταντ?; — Ναι. — Η ν?χτα, ?χει και καμ?ματα. Το βρ?δυ, θα κοιμηθο?με μαζ?, να δο?με θα βλ?πει? εφι?λτε?. Θα π?ω να ειδοποι?σω του? γονε?? μου για να μην ανησυχο?ν.
評論0